کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری: مردم ایران به شدت به سرمایه‌گذاری در شغل و درآمد مناسب نیاز دارند.
کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری به«سرکوب تظاهرات در ایران همراه با کشته شدن غم‌انگیز بیش از ۲۰ تن و بازداشت صدها تن» اعتراض کرده و می‌نویسد: این «نارضایتی اجتماعی و اقتصادی» در سراسر ایران،برطرف نخواهد شد.
کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری ضمن اشاره به «خشم جوانان از درصد بالای بیکاری در ایران، تورم و کاهش مداوم درآمد واقعی» نوشت:«نقش ایران در درگیری‌های نظامی در خارج از کشور نیز به این موضوعات دامن می‌زند و این در شرایطی است که اقتصاد داخلی در حال سقوط است.» این کنفدراسیون با اشاره به اینکه “تولید ناخالص داخلی ایران پس از اجرای برجام به میزان اندکی افزایش داشته است”،افزوده است:«سطح زندگی میلیون‌ها ایرانی رشد نداشته است. نفوذ گسترده اجتماعی و اقتصادی سپاه پاسداران و نهادهای مذهبی موانع عمده انجام اصلاحات در ایران به شمار می‌روند.»
کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری در ادامه بیانیه خود با اعلام اینکه “دستمزدهای معوقه کارگران در ایران،یکی از دلایل اعتراض‌های آنان است؛بعنوان نمونه “از پرداخت نشدن چهارماه دستمزد کارگران شرکت نیشکر هفت‌تپه در پی خصوصی‌سازی این واحد” اشاره و انتقاد کرده و می نویسد:«کارگران فعال در سندیکای کارگران شرکت نیشکر هفت تپه تحت سرکوب شدید قرار دارند.» این کنفدراسیون بین‌المللی کارگری با اشاره به محبوس بودن فعالان کارگری مانند رضا شهابی،از صدور حکم زندان برای ابراهیم مددی و داوود رضوی انتقاد کرد.
کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری می افزاید:«ایران در رده‌ای قرار دارد که هیچ ضمانتی برای کارگران به منظور دستیابی به حق و حقوق‌شان وجود ندارد.» شارون بارو،دبیرکل این اتحادیه بین‌المللی کارگری،می‌گوید:«اصلاحات دموکراتیک، از جمله برابری جنسیتی و احترام به آزادی بیان و تشکل‌یابی، تنها مبنای دستیابی به عدالت اجتماعی واقعی هستند. برچیده شدن حاکمیت نظامیان بر اقتصاد و قدرت روحانیون اصولگرا بر زندگی روزمره مردم، برای دستیابی به چشم‌انداز رفاه مشترک و امنیت اقتصادی بسیار مهم است.» دبیرکل کنفدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های کارگری در عین حال گفت:«مردم ایران به شدت به سرمایه‌گذاری در شغل و درآمد مناسب نیاز دارند.»
پیش از این نیز برخوردهای امنیتی و قضایی با کارگران و فعالان کارگری در ایران مورد انتقاد اتحادیه‌های بین‌المللی کارگری و سندیکاهای شماری از کشورهای جهان و همچنین سازمان‌های جهانی حقوق بشری قرارداشته است.در مقابل مقامات جمهوری اسلامی ایران همواره از “تعامل خود با تشکل‌های کارگری” سخن گفته‌اند.